W odróżnieniu od swego poprzednika nie interesował się literaturą, nie znał łaciny, a wykształcenie nie robiło na nim większego wrażenia. Przedkładał nad nie zabawy, biesiady i zbytek. Znany był ze słabości do kamieni szlachetnych, pięknych, głównie różowych, szat, ale przede wszystkim zabaw karnawałowych. W ich skład wchodziły (kultywowane przez wieki) biegi organizowane wzdłuż via Lata (dzisiaj via del Corso) do Piazza del Popolo i kończące się przy balkonie pałacu papieskiego (Palazzo Venezia). Wszystko, co miało nogi – dzieci, starzy i młodzi, ale też zwierzęta, w tym bydło, konie i osły – biegło ku mecie. Inną rozrywką papieża były zawody jeździeckie, również odbywające się na tej trasie. Zwycięscy, w tym właściciele najszybszych zwierząt, w nagrodę otrzymywali od papieża wybitą na jego cześć monetę albo wykwintne tkaniny. Jeszcze inną rozrywką był poniżający bieg żydowskich mieszkańców miasta, którzy – ku uciesze gawiedzi – zmuszani byli do podobnej, parasportowej rywalizacji. Papież z aprobatą spoglądał też ze swego pałacu, jak z loży, na bachiczne pochody z postaciami przebranymi za greckich bogów, herosów i nimfy. Podczas corocznych, organizowanych po zawodach ucztach, urządzanych dla najbardziej prominentnych rzymian, nie zapominał o żebrakach i bezdomnych, którym pozwalano zjadać resztki z biesiady. W tym względzie Paweł II w pełni ucieleśniał antyczny model rzymskiego władcy pragnącego dostarczać rzymskiemu ludowi igrzysk i chleba. Nie zapominał też o szczodrze rozdawanej jałmużnie dla biednych. Wszystkie te gesty wzbudzały sympatię i przysparzały mu popularności wśród ludu. Nie cieszył się nią jednak u rzymskich humanistów i intelektualistów, którzy nie tylko go krytykowali, ale nawet spiskowali przeciwko niemu. Tak doszło do uwięzienia Bartolomeo Palatiny i ucieczki z Rzymu Filippo Buonaccorsiego (Kallimacha), uczonego, któremu przyszło dokonać żywota w dalekiej Polsce.

W przeciwieństwie do swego poprzednika, któremu marzyło się pokonanie Turków, Paweł II po trudnościach, jakie napotkał w organizowaniu krucjaty, wyznaczył sobie bardziej pragmatyczne cele: walkę z bandytyzmem i poskromienie rzymskich możnowładczych rodów nieustannie ze sobą walczących. W tym celu stosował surowe kary, takie jak ekskomunika, wygnanie i pozbawienie urzędu.

Symbolem siły i znaczenia tego papieża stałą się jego imponująca siedziba (Palazzo Venezia), która po objęciu przez niego urzędu biskupa Rzymu nadal była rozbudowywana i powiększana. Z jego inicjatywy powstał też imponujący na tamte czasy ogród otoczony dziedzińcem (Palazzetto). W samym pałacu zbudowano reprezentacyjne i audiencyjne sale oraz prywatne komnaty.  Pałac służył papieżowi do 1469 roku, kiedy spisek na jego życie i obawa przed morderstwem spowodowały, że przeniósł się do Watykanu, powierzając budynek swemu nepotowi – Marco Barbo. Zanim to się stało, Paweł II zadbał też o należytą dekorację fasady sąsiadującego z pałacem kościoła San Marco. Dobudowano do niej okazałą, istniejącą do dziś loggię (Loggia Błogosławieństw), z której papież pozdrawiał tłum wiernych przy oficjalnych okazjach.

Gdy Paweł II zmarł, lud opłakiwał jego odejście. Początkowo pochowany został w starej bazylice św. Piotra (San Pietro in Vaticano), gdzie jego bratanek, wspomniany kardynał Marco Barbo, ufundował dla niego wspaniały pomnik nagrobny z leżącą postacią papieża – dzieło Giovanniego Dalmaty i Mino da Fiesole. Po wybudowaniu nowej bazyliki grób papieża przeniesiono jednak do Grot Watykańskich, gdzie znajduje się do dzisiaj.